روزای قبل یه جور و حالا هم یه جور دل ما هی می‌سوزه؛ اربعینی‌ها، کاروان‌های کربلا یکی یکی برمی‌گردن و در و دیوار شهر پر شده از بنرهای ورود زائرای کربلا.
ای امان از دل سوخته‌ی ما...
خدایا این‌همه حسرت ما رو قبول کن و حداقل همین‌ها رو مایه‌ی عدم حسرت ما تو یوم‌الحسرتت قرار بده...
استادمون تازه از کربلا برگشته بود و با سرعت خودش رو به کلاس رسونده بود و یکی از هم‌کلاسی‌ها هم؛ کلاس پر بود از بحث راجع به کربلا و اربعین و پیاده‌روی. به تکه‌ای نان کربلا هم، هممون مهمون شدیم و اون تیکه نان کمتر از بند انگشت رو با یک دنیا حسرت گذاشتیم زیر زبون و مزه مزه‌اش کردیم با چاشنی بغض و اشک...خدایا با دل ما چه می‌کنی...کی به ما هم این توفیقو عنایت می‌کنی؟...
***********
وسط درس، به مناسبتی بحث از کربلا شد و پیاده‌روی پرشور اربعین؛ استاد بزرگوارمون مباحث خیلی قشنگی مطرح کرد که گرچه روضه نبود، ولی باعث شد من یکی حسابی گریه کنم سر کلاس درس؛ حیفم اومد چکیدشو این‌جا ننویسم.
به نقل از آیت‌الله بهجت فرمودند که تو روایت داریم که امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف دو مدل آمادگی نیاز دارن برای ظهور، هم آمادگی فردی و هم آمادگی جمعی. به عقیده‌ی ایشون آمادگی فردی صورت گرفته و امثال امام خمینی رحمت‌الله علیه که واقعا بی‌نظیر بودن و امثال امام خامنه‌ای و آیت‌الله بهجت و کلا سیصد و سیزده یار امام عصر آماده هستند و تاریخ شیعه رشد چشم‌گیری داشته و این سیصد و سیزده نفر رو فراهم آورده؛ ولی مشکل ظهور، تو بحث آمادگی جمعی و جهانیه. جهان باید برای پذیرش امام زمان آماده بشه و جهان باید فریاد سر بده که پس کجاست مهدی؟ و صدالبته که راه ظهور از راه حسین می‌گذره و کربلا و در واقع از راه اربعین و از راه همین پیاده‌روی اربعین. باید جهان، حسین علیه‌السلام رو بشناسه و عطوفت جهانیان همه، نه فقط شیعه‌ها، بلکه همه‌ی آیین‌ها، از یهود و مسیح و حتی گبر و بت‌پرست با مظلومیت حسین تحریک بشه و همه برای حسین اشک بریزند و همه‌ی دنیا ماتم بگیره از داغ حسین و از مظلومیت حسین. تو روایت هم داریم که وقتی امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف موقع ظهورشون می‌رسه، اولین چیزی که می‌فرمایند اینه که« الا یا اهلَ العالَم! اِنَّ جدِّیَ الحُسَین، قُتِلَ بِکَربَلاء عَطشانا» یعنی «ای اهل عالم، همانا جدّ من حسین، در کربلا با لب تشنه به شهادت رسید.» یعنی همه‌ی جهانیان، امام حسین را و واقعه‌‌ی عاشورا را باید بشناسن و این به دست نمیاد؛ مگر با پرشورتر برگزار کردن اربعین سالار شهدا، سید‌الشهدا، حسین بن علی علیه‌السلام و همه به هر طریقی که می‌تونن و امکانش هست باید تو این اجتماعِ بزرگ شناسوندن امام حسین به جهانیان نقش ایفا کنن و شرکت کنند. این اجتماع بزرگ، این پیاده‌روی بزرگ یکی از بهترین راه‌های محقق کردن و نزدیک کردن ظهوره و نقش فوق‌العاده‌ای در شناسوندن امام حسین به جهان و به تبعش، منتقم خون حسین به جهان داره. این حرکت میلیونی چند روزه، تو دنیا با صدای بلند، قلب‌ها رو با حسین آشنا می‌کنه و نیست کسی که با حسین و عاشورا آشنا بشه ولی، قلبش به درد نیاد و عاطفه‌اش به جوش نیاد و آرزوی حضور تو این اجتماع رو نکنه و همه‌ی این‌ها، یعنی برائت از یزید و یزیدیان زمان و تمنای ظهور و همون که تعبیر شده جهان باید فریاد بزنه« این الطالب بدم المقتول بکربلاء» و همون موقع است که ان‌شاء الله اذن ظهور صادر می‌شه و ظهور محقق می‌شه و چقدر زوده ان‌شاءالله تحقق این وعده‌ی دیرین.
این‌که حضرت امام خامنه‌ای امسال این‌همه تاکید کردند بر پرشورتر کردن این اجتماع چند روزه هم به خاطر اهمیت فوق‌العاده‌ی این مسئله تو ظهور صاحب عصره. اون هم تو این شرایط یک سال اخیر که این همه به فتنه‌ی داعش دامن زدند و ناامنی به خیال خودشون ایجاد کردند و حتی تهدید کردند زوار اربعین رو به ترور و بمب و انفجار؛ وقتی با امر خمینی زمان، ولی فقیه عزیز ما، مردم به این پررنگی تو اربعین شرکت کردند و البته شکر خدا، هیچ‌گونه ناامنی هم پیش نیومد و اربعین امسال، امن‌ترین اربعین شد به لطف خدا، خودش نشون می‌ده که یزیدیان زمان، هیچ غلطی نمی‌تونن بکنن و دنیا تشنه‌ی منتقم خون حسینه. و البته تو روایت داریم که این‌طور نیست که ظهور به مقدمات طولانی و فراوان، نیاز داشته باشه، بلکه یک شبه، امر ظهور مهیا می‌شه و البته قطعا اجتماع بزرگ اربعین مهیاکننده‌ی قوی ظهوره. باید این اجتماع و این پیاده‌روی و این شور رو همراه کرد با شعور و از این عاطفه‌های تحریک‌شده‌ی توسط حسین، استفاده کرد و حضرت زهرا سلام‌الله علیها رو به عالم شناسوند، دختر پیغمبر خاتم، دختر برگ‌ترین مقام اسلام، که هنوز هم قبرش نامعلومه و از چرایی این اختفا و از چرایی ذبح عظیم تو عاشورا، چرایی شهادت شش ماهه و سه ساله، ندای انتظار رو تو دنیا فراگیر کرد و بعد ان‌شاء الله همه طعم دولت ظهور رو بچشیم و البته انصاف نیست که ما روزهامون رو بدون دعا و تمنای ظهور و تعجیلش، به شب برسونیم.
