حدود 3 هفته پیش بود، شب بود و من و دو تا پسرام رفته بودیم هیأت، پسر کوچولوم، علم‌الهدی، کمی مریض‌احوال بود و بی‌تاب! یعنی حالت عادی طوری نبود‌ها، ولی حوصله کسی رو نداشت. از قضا خانم جوانی که روبه‌روی ما نشسته بود، ظاهرا ازش خوشش اومده بود و می‌خواست باهاش بازی کنه. ولی تا یه ذره باهاش حرف زد و اومد بازی کنه، گل‌پسر من شروع کرد گریه کردن و کلی هم گریه کرد. حالا خانمه بنده خدا، افتاد به معذرت‌خواهی کردن که ببخشید و من کاری نکردم و خلاصه یه عالمه عذرخواهی کرد. منم با آرامش تمام گفتم، نه، مشکلی نیست و پسرِ منه که حس و حال نداره. گذشت تا سخنرانی و مرثیه‌خوانی و مراسم کلا تموم شد و تو کفش‌کن، داشتم کفشمو می‌پوشیدم که دیدم خانمه اومده و طلب حلالیت می‌کنه که شما رو به خدا منو حلالم کنید و منو ببخشید، باور کنید نمی‌خواستم اذیتش کنم و کاری نکردم و ... .

راستش خیلی خیلی خوشم اومد از این رفتار قشنگ. خدایی چه‌قدر خوب می‌شه همه، این مدلی باشیم. تصور کنید چه دنیای قشنگی می‌شه اگه هر کی یه کاری کرد، از رو عمد یا غیر عمد، که باعث رنجش خاطر یکی شد، سریع و تو همین دنیا ازش عذرخواهی کنه و طلب حلالیت کنه و اون طرف رو به هر نحوی که شده، خوشحالش کنه. دنیا گلستان می‌شه حقیقتا ها!

راستش اون ماجرا واقعا برام یه درس خیلی قشنگی بود. خیلی خیلی. امیدوارم همون‌جوری که اسلامِ عزیز بهمون سفارش کرده همیشه حواسمون به حق ظاهرا کوچیک حق‌الناس که البته باطنا خیلی هم بزرگه، باشه و نذاریم تو این دنیا حق کسی به گردنمون بمونه که اون دنیا واقعا تاوونشو پس دادن، می‌گن خیلی خیلی سخت و وحشتناکه.

_________

نکته آموزشی: اسلام یه جاهایی خیلی تاکید کرده به طلب حلالیت؛ یکی قبل از هر سفریه،( به خصوص اگه تو یه سفری آدم، خوف مرگ داشته باشه، مثلا سفرش طوریه که شاید تو جاده و مسیر مشکلی پیش بیاد، یا حالا مثلا مشکلاتی مثل سقوط هواپیما و تصادفات جاده‌ای و یا اوضاع نامناسب هوایی، یا مثلا سفر به اماکن ناامن و تحت تصرف دشمن) و به خاطر همین کسایی که سفر زیارتی می‌رن، از قم و مشهد گرفته تا کربلا و سوریه و مکه و مدینه، قبلش از دوست و رفیق و فامیل و همه آشناها، طلب حلالیت می‌کنن و هم سنت خیلی قشنگیه و هم باعث سبک شدن بار روی دوشمونه که باعث می‌شه اعمال عبادی زیارت رو با فراغ بال و روح سبک‌تری انجام بدیم؛ یکی هم با هر مریضی و به خصوص وقتایی که مریضی سخت می‌گیریم( البته عمر دست خداست و هیچ‌کی واقعا خبر نداره حتی یک دقیقه دیگه هم اجازه موندن تو این دنیا رو داره یا نه، ولی به هر حال جاهایی که احتمال بیشتری برا مردن هست، عقل و شرع جفتشون می‌گن آدم باید دلایی رو که شکسته و ناراحت کرده و هر مدل رنجونده، راضی کنه)؛ البته تو جفت این دو مورد، نوشتن و تنظیم وصیت‌نامه هم سفارش شده.

 کلا یاد مرگ، زندگی آدم و نگرش آدم رو عوض می‌کنه و آدمو خیلی به یاد خدا می‌ندازه.

التماس‌نوشت: آی تویی که این متنو می‌خونی، خواهش می‌کنم اگه حقی به گردنت دارم و هر زمانی و هر شکلی که من باعث شدم، دلت بلرزه و بشکنه و احیانا بغضی و حتی کوچک‌ترین حدی از ناراحتی، آزارت بده، با تمام وجودم و عاجزانه و ملتمسانه ازت می‌خوام از دستم راضی بشی و منو ببخشی، اگه دوست داری کاری بکنم و یا حقی رو جبران کنم، خواهش می‌کنم بهم بگو تا زودتر جبرانش کنم. باور کن عزیز من که خیلی خیلی محتاجم به بخششت تو این دنیا و هر کاری که بتونم انجام می‌دم تا اگه از دستم ناراحتی، ناراحتیت جاشو بده به راحتی و رضایت. خواهش می‌کنم این پستو جدی بگیرید دوستان گلم.