تو آغازین لحظات ماه ربیع- که به قول مامانم و خیلی‌های دیگه: ماه ربیع الاوله...هر کی نخنده تنبله- می خوام بنویسم برا محرم و صفر. برا این 2 ماه قشنگی که به فرموده امام عزیزمون انقلاب رو زنده نگه‌داشتن و واقعا اگه این 2 ماه نبود، این‌قدر دل مردم صاف و خدایی نمی‌شد و الحق و الانصاف باید گفت که محرم و صفر و خون خدا و زینب و عزاداری این دو ماه از شاهکارهای آفرینشه و خیلی دوست‌داشتنی.

وقتی این دو ماه هم تموم می‌شه مثل شب عیدفطر، همراه اون خوشحالی عید، یه حزن بزرگی هم گوشه دل آدم می‌شینه که خدایا این سفره جمع شد و من...

خدایا این محرم و صفر رو و این عزاداری‌ها رو آخرین، تو عمرمون قرار نده؛ ولی خدایا ایشاللا سال دیگه تو رکاب امام زمانت این توفیق رو نصیب ماکن.

خدایا به خصوص من که امسال خیلی بی توفیق بودم  ونتونستم خوب استفاده کنم؛ رو توفیق بده از نوع زیادش تا از بقیه فرصت‌های اتفاقا زیادی که جلو پام می‌ذاری، بتونم خوب استفاده کنم.

خدایا ممنونتم و شکرت. به خاطر همین عزاداری‌ها و به خاطر هیئت‌ها و به خاطر این‌که منو مجاور خواهر امام رضات کردی و به خاطر هزاران هزار تا چیز دیگه.

راستی ماه ربیع مبارکتون باشه.

آی کبوتــر که نشستی روی گنبد طلا

هر کجا پــر میزنی تو حــرم امام رضـا

من کبوتر بقیعــم با تو خیلی فرق دارم

جای گنبـد سرمو به روی خــاکا میذارم

خونه ی قشنگ تو کجا و این خونه کجا ؟؟

گنبــد طــلا کجا قبرای ویروونه کـــجا ؟؟

اونجا هـــر کـــی میپره طایــر افلاکـــی میشه

اینجا هر کی میپره بال و پرش خاکی میشه

اونجـــا خادمــــا با زایــــر آقــــا مهــــربونن

اینجـــا زایـــرا رو از کنـــار قبـــرا میــــرونن

تو که هر شب میسوزه صد تا چراغ دورو برت

به امام رضـــا بگو غریـــب تویی یا مـــادرت ؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دل‌نوشت: یا امام رضا(ای حج فقرا) ما رو هم طلب کن بیایم پیشت.

می گن آیت الله بروجردی به خاطر این‌که از شیطان رودست نخورن و به این راحتی اجازه ندن که برا کسی عصبانی بشن با خودشون عهد کرده بودن که اگه یه وقتی برای کسی عصبانی شدن خودشونو جریمه کنن که 1 سال تمام روزه بگیرن. یه بار موقع کهولت سن(تو همان زمانی که مرجعی بودند و کلی برو بیایی داشتن) تو کلاس درسشون یکی از طلبه ها اصلا حواسش به درس نبود و آیت الله بروجردی هم هر کاری می کردن، اون شاگرد حواسشو جمع درس نمی کرد. تا این که بالاخره آیت الله بروجردی سر این شاگرد یه لحظه عصبانی می شن که فلانی حواست کجاست؟ حواستو جمع کن دیگه.زمان اتمام درس اون روز، ایشون یادشون میقته که ای وای، چه کاری بود که کردم و اون دنیا کارم گیره و یقمو می گیرن و...و در نتیجه از آدرس اون شاگرد پرسان می شن و جواب می شنون که امروز نمی‌شه دیدشون. فردا صبح زود قبل از کلاس می خواید بریم دم خونشون. خلاصه فرداش، آیت الله می‌رن دم خونه طرف و می گن فلانی من دیروز برات عصبانی شدم حالا اومدم دستتو ببوسم و عذرخواهی کنم تا حلالم کنی. شاگرد هم می گه: نه استاد این چه حرفیه و من شما رو بخشیدم. ولی استاد زیر بار نمی‌رن و می گن نه من حتما باید دست شما رو ببوسم/شاید شما تو رودروایستی گیر کردید و می گید منو بخشیدین و خلاصه حسابی اصرار می کنن تا این‌که شاگرده قسم می‌خوره که آقا باور کنید شما رو بخشیدم و آقا هم دیگه اصرار نمی‌کنن که حتما دستشو ببوسن مه او اذیت نشه و بعد از فرداش به مدت 1 سال تمام غیر از ایام روزه حرام روزه می‌گیرن.

دیگه متن خودش کاملا گویاست و من واقعا موندم چی بگم.

جریمه به این سنگینی/ اونم تو سن پیری سر کلاس درس و اونم برا شاگردی که اصلا انگار تو کلاس نیست)/التماس برا حلالیت گرفتن و بخشیده شدن و تا دم در خونه طرف رفتن از سمت کسی که آدم مشهوری هم بوده/عمل به جریمه این‌چنینی تو اون سن و...

خدایا اون وقت ما تو اون دنیا ...

خدایا قسمت می دم به خودت و بزرگیت که ما رو ببخش و این همه عصبانی شدن هامون برا بچه و همسر و مادر و فامیل و دوست و آشنا و ... رو حلال کن.

واقعا یکی از قشنگ ترین و ناب ترین لذت های دنیا لذت مادر شدنه و یکی از برجسته ترین ویژگی هاییه که خدا تو وجود بعضی از بنده های خاصش قرار داده همینه که اونا رو مادر کنه. شخصا وقتی اولین بار مادر شدم(همون لحظات اول و بلافاصله بعد از به دنیا اومدن پسرم) چنان عشق و لذتی رو در تمام وجودم احساس کردم که اصلا قابل وصف نیست و با در آغوش گرفتن نوزاد نازنینم کل درد زایمان فراموشم شد و با فشار دادن نازنین پسرم با تمام وجودم شکر خدا رو گفتم. خیلی لحظه های نابی داره مادری. از همون اول اولش که می فهمی یه موجود نازنین تو شکمته و از خونت تغذیه می کنه و وجودش به تو وابسته است گرفته تا کل 9 ماه دوران بارداری و بعد از اون اولین باری که جگرگوشتو بغل می کنی و از شیره وجودت بهش غذا می دی و لحظه لحظه رشدش رو می بینی و حس می کنی.

خیلی شیرینه وقتی بچه آدم بهش نگاه می کنه و می خنده. وقتی میاد بغل آدم و وقتی بهت پناه میاره حتی اگه از دستش ناراحت شده باشی. وقتی حتی می شینی و به بچت زل می زنی و فقط نگاهش می کنی. وقتی به بچت شیر میدی وقتی کمکش می کنی و هر چیزی رو بهش یاد میدی از نشستن و ایستادن و تاتی تاتی کردن و آموزش های بعدی. خلاصه مادری خیلی خیلی حس قشنگیه و خیلی آدمو یاد خدا میندازه. وقتی چشم تو چشم بچت می شی با تمام وجود عظمت خدا رو لمس می کنی و وقتی مرحله مرحله رشد نوزادت رو می بینی و می بینی چطور یه نطفه بی ارزش و پست تبدیل شده به یه موجود کامل و به یه اشرف مخلوقات با همه عظمتش و تمام اجزاشاون موقع می فهمی که واقعا آدمیزاد قاصره از شکر خالقش یعنی چی. چون با تمام وجود درک می کنی چقدر ریزی و حقیر در برابر یه خالق با چقدر عظمت و بزرگی.

من باور دارم که یکی از افتخارات دخترا که با هیچ چیزی قابل تعویض نیست همین مادر شدنه و دخترا خیلی می تونن به خاطر این ویژگی فخر بفروشن که بالقوه می تونن مادر بشن و وقتی مادر شدن دیگه قابل توصیف نیست این حس زیبا و قشنگ و واقعا سعادتیه مادر شدن که قابل توصیف هم نیست. و این لذت دنیایی یکی از لذات فوق العاده روحانی و معنویه.

 خدا وقتی می خواد از مهربان ترین و رحیم ترین حس تو دنیا اسم ببره از مهر و محبت مادری اسم می بره ولی با این حال وقتی می خواد مهربونی خودش رو به ما بشناسونه می گه مهر و محبت من صدها برابر مهر و محبت مادریه. و اصلا آدم اگه بخواد دقت کنه به رابطه مادر و فرزند خیلی یاد رابطه بنده و خداش میفته. از ضعف نوزاد و وابستگی تمامش به مادر برای خوراک و پوشاک و خوابوندن و برطرف کردن همه نیازها و حتی حالت قهر و طرد مادر از فرزند و تاب نیاوردن نوزاد حتی فقط روبرگردوندن مادر رو. کلا آدم وقتی مادر می شه و خدا بهش فرزند میده می تونه از لحظه لحظه این گوهر ارزشمند که خدا بهش داده استفاده عالی بکنه و یاد بگیره که چه جوری باید همیشه حواسش به خداش باشه. و اصلا بچه داری خودش یه واحد درسی بنده و عبد بودنه.

خدایا به اونایی که آرزوی مادر شدن دارن این توفیق رو بده و به اونایی هم که این توفیقو نصیبشون کردی کمک کن که بتونن فرزندانشون رو همون طوری که تو دوست داری و ازشون خواستی تربیت کنن.

ـــــــــــــــــــــــــــــ

دل نوشت: خدایا صدهزار بار ممنونتم که تا حالا دو بار منو لایق دونستی و مادرم ساختی. کمکم کن که بتونم از پس این وظیفه سنگین به خوبی بر بیام و شرمندت نشم خدا جونم.

دیشب و امروز بیشتر از هر چیزی تو فکر امام زمان و غربت و تنهاییش بودم. بمیرم برا مولای عزیزم که این همه سال از شروع غیبتش گذشته و هنوز به اندازه 313 تا یار اساسی براش جور نشده تا بتونه قیام کنه و هر صبح و هر شب باید برا جد غریبش گریه کنه و دائم طلب فرج کنه تا انتقام خون خدا رو از دشمنای ناجوانمرد و ناجنسش بگیره.

خدایا نمی دونم مایی که فقط این روضه های واقعه کربلا و ایام  اسارت بانوی صبر و استقامت و شجاعت و اهل حرم امام حسین(علیه السلام) و ماجرای اربعین رو می شنویم و نمی تونیم تحمل کنیم و های های می زنیم زیر گریه/اون وقت به امام زمانمون که خودش همه این حوادث و وقایع رو به صورت مجسم می بینه چی می گذره و چه جوری قلب حضرت تحمل می کنه این همه مصیبت رو و بدتر از اون این که حضرت برای خونخواهی جدش باید منتظر بمونه تا بلکه از بین این همه آدمی که به دنیا میان و زندگی می کنن و می میرن/ 313 تا یار پیدا کنه تا مرهمی برای این داغ بزرگ باشه.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دل نوشت1: خدا جونم به مولامون صبر و تحمل فراووون بده و به ما این قدرت رو بده تا تحول اساسی تو خودمون ایجاد کنیم /از اون نوعی که ما رو تبدیل کنه به یار به معنای واقعی کلمه برای حضرتش. خدا جونم تو این وقت مقدس با تمام وجودم ازت می خوام که منو آدم کن و کمکم کن و دستمو بگیر تا قدم هام رو همه در راه تو بردارم و همیشه به هدف تو از آفرنشم و فلسفه وجودی خودم فکر کنم و اینقدر غرق کارا و چیزای بیخود و بیهوده نشم

دل نوشت2: گریه...

دلم خیلی خیلی می سوزه وقتی می بینم 26 سالمه و هنوز پام به کربلا نرسیده و چشام به ضریح امامم نیفتاده

وقتی عکس بچه هایی که همراه مامان باباهاشون تو پیاده روی اربعین شرکت کردن رو می بینم خیلی حسرت می خورم و خیلی دلم به حال خودم می سوزه

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دل نوشت1: خدا جونم!الان مامان بابام کربلان.(خوش به سعادتشون). خدایا این توفیقو به منم بده. خواهش می کنم خدا جون!

دل نوشت 2:خدایا بهم توفیق شهادت بده اونم تو روزای اینجوری و مجالس امام حسینت(خوش به حال آیت الله تهرانی که تو اربعین رفت به دیدار خدا و نمازشم حضرت ماه خوند!)

چه لذتی داره تنفس تو هو ای 9 دی!

ــــــــــــــــــــــــــــ

خدایا ما رو همیشه جزو آدمای بصیر قرار بده(آمین)