انتقاد کردن رو باید به کمترین حد ممکن رساند. از هر کسی؛ از والدین، بچه‌ها، همسر، دوست و... . تازه وقتی هم که انتقاد می‌کنیم، واقعا باید نیتمون رفع ابهامی باشه که برامون ایجاد شده و بعد هم خیرخواهی برای طرف مقابل، نه خورد کردن طرف مقابل و یا خنک شدن دل خودمون یا کم نیاوردن در برابر طرف و دعواهای کودکانه. این نیت صددرصد در نحوه انتقاد ما اثر می‌ذاره و باعث نتیجه‌گیری خوبی می‌شه.
نکته مهم دیگه در انتقاد هم اینه که در انتقاد از هر کسی، حتی اگه به طرف مقابل هم نگیم، خودمون باید حواسمون به نقاط قوت طرف هم باشه. این واقعا نکته کلیدی و کارگشاییه.
اگه انتقادمون رو با چاشنی یه پیشنهاد سازنده هم همراه کنیم، درصد نتیجه مثبت خیلی زیاد می‌شه.
یه نکته دیگه هم این‌که، وقتی کسی داره ازمون انتقاد می‌کنه، باید با دقت تمام به حرفاش گوش بدیم، و بعد از این‌که اجازه دادیم، فرد همه حرفاشو با آرامش (و یا حتی عصبانیت) زد، بدون این‌که همون لحظه بخوایم بهش بپریم و یا حتی با آرامش جوابشو بدیم، بهترین کار اینه که سکوت اختیار کنیم و بگیم که در مورد انتقاداتش، فکر می‌کنیم و اگر واقعا انتقادات روا بود، برای اصلاحشون سعی می‌کنیم. این سکوت، خیلی اثر جالبی می‌ذاره و واقعا برای کنترل بحث و دعوا و ایجاد انس و محبت اثر داره.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دل‌نوشت: خدایا مهارت سکوت رو در من ایجاد کن؛ که خیلی بهش محتاجم.
برچسب ها : انتقاد ,
