نمی‌دونم تا حالا این مطلبو شنیدین یا نه که نوزاد که به دنیا میاد، از همون اول، شبا که می‌خوابه، می‌شه گفت بی‌استثنا و همیشه‌ی همیشه، موقع نماز صبح بیدار می‌شه و کمی گریه می‌کنه و بعد هم شیر می‌خوره و یا می‌خوابه و یا کمی بیدار می‌مونه و بعد می‌خوابه.
به تعبیر خیلی‌ها بچه در واقع حواسش به وقت نماز هست و با این کارش هم خودش وقت نماز رو درک می‌کنه و هم باعث بیداری اعضای خونواده و به‌خصوص مادرش می‌شه.
حالا مادره اگه تو راه باشه، همون اول وقت و وقت فضیلتی که بیدار می‌شه برا شیر دادن، بلند می‌شه و نمازشو هم صاف می‌زنه تو خال.
خیلی از این مدل فرصت‌ها رو خدا جلو پامون می‌ذاره برا زدن تو خال. امیدوارم ما هم بنده‌های خوبی باشیم و ازشون استفاده کنیم.
____________________
روایت مرتبطی تو مفاتیح هست که از کوچیکی زیاد مادرم تو خونه برامون تعریف می‌کرد که خیلی جالبه:
امام صادق علیه‌السلام فرمود«هیچ بنده‌ای نیست؛ مگر آن‌که در هر شبی 1 یا 2 یا چند بار بیدار می‌شود؛ پس اگر برخاست که برخاست؛ وگرنه شیطان در گوش او بول می‌کند، و به همین دلیل است که آْن‌کس که برای نماز صبح برنخاسته است، خود را سنگین و کسل می‌یابد»
البته دو تا روایت مشابهش هم تو مفاتیح تو قسمت«در برخاستن از خواب و نماز شب خواندن» هست که ارجاعتون می‌دم از خود مفاتیح شیخ عباس قمی بخونیدشون.
برچسب ها : سبک زندگی(نماز) ,
