تو آغازین لحظات ماه ربیع- که به قول مامانم و خیلی‌های دیگه: ماه ربیع الاوله...هر کی نخنده تنبله- می خوام بنویسم برا محرم و صفر. برا این 2 ماه قشنگی که به فرموده امام عزیزمون انقلاب رو زنده نگه‌داشتن و واقعا اگه این 2 ماه نبود، این‌قدر دل مردم صاف و خدایی نمی‌شد و الحق و الانصاف باید گفت که محرم و صفر و خون خدا و زینب و عزاداری این دو ماه از شاهکارهای آفرینشه و خیلی دوست‌داشتنی.

وقتی این دو ماه هم تموم می‌شه مثل شب عیدفطر، همراه اون خوشحالی عید، یه حزن بزرگی هم گوشه دل آدم می‌شینه که خدایا این سفره جمع شد و من...

خدایا این محرم و صفر رو و این عزاداری‌ها رو آخرین، تو عمرمون قرار نده؛ ولی خدایا ایشاللا سال دیگه تو رکاب امام زمانت این توفیق رو نصیب ماکن.

خدایا به خصوص من که امسال خیلی بی توفیق بودم  ونتونستم خوب استفاده کنم؛ رو توفیق بده از نوع زیادش تا از بقیه فرصت‌های اتفاقا زیادی که جلو پام می‌ذاری، بتونم خوب استفاده کنم.

خدایا ممنونتم و شکرت. به خاطر همین عزاداری‌ها و به خاطر هیئت‌ها و به خاطر این‌که منو مجاور خواهر امام رضات کردی و به خاطر هزاران هزار تا چیز دیگه.

راستی ماه ربیع مبارکتون باشه.

آی کبوتــر که نشستی روی گنبد طلا

هر کجا پــر میزنی تو حــرم امام رضـا

من کبوتر بقیعــم با تو خیلی فرق دارم

جای گنبـد سرمو به روی خــاکا میذارم

خونه ی قشنگ تو کجا و این خونه کجا ؟؟

گنبــد طــلا کجا قبرای ویروونه کـــجا ؟؟

اونجا هـــر کـــی میپره طایــر افلاکـــی میشه

اینجا هر کی میپره بال و پرش خاکی میشه

اونجـــا خادمــــا با زایــــر آقــــا مهــــربونن

اینجـــا زایـــرا رو از کنـــار قبـــرا میــــرونن

تو که هر شب میسوزه صد تا چراغ دورو برت

به امام رضـــا بگو غریـــب تویی یا مـــادرت ؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دل‌نوشت: یا امام رضا(ای حج فقرا) ما رو هم طلب کن بیایم پیشت.

می گن آیت الله بروجردی به خاطر این‌که از شیطان رودست نخورن و به این راحتی اجازه ندن که برا کسی عصبانی بشن با خودشون عهد کرده بودن که اگه یه وقتی برای کسی عصبانی شدن خودشونو جریمه کنن که 1 سال تمام روزه بگیرن. یه بار موقع کهولت سن(تو همان زمانی که مرجعی بودند و کلی برو بیایی داشتن) تو کلاس درسشون یکی از طلبه ها اصلا حواسش به درس نبود و آیت الله بروجردی هم هر کاری می کردن، اون شاگرد حواسشو جمع درس نمی کرد. تا این که بالاخره آیت الله بروجردی سر این شاگرد یه لحظه عصبانی می شن که فلانی حواست کجاست؟ حواستو جمع کن دیگه.زمان اتمام درس اون روز، ایشون یادشون میقته که ای وای، چه کاری بود که کردم و اون دنیا کارم گیره و یقمو می گیرن و...و در نتیجه از آدرس اون شاگرد پرسان می شن و جواب می شنون که امروز نمی‌شه دیدشون. فردا صبح زود قبل از کلاس می خواید بریم دم خونشون. خلاصه فرداش، آیت الله می‌رن دم خونه طرف و می گن فلانی من دیروز برات عصبانی شدم حالا اومدم دستتو ببوسم و عذرخواهی کنم تا حلالم کنی. شاگرد هم می گه: نه استاد این چه حرفیه و من شما رو بخشیدم. ولی استاد زیر بار نمی‌رن و می گن نه من حتما باید دست شما رو ببوسم/شاید شما تو رودروایستی گیر کردید و می گید منو بخشیدین و خلاصه حسابی اصرار می کنن تا این‌که شاگرده قسم می‌خوره که آقا باور کنید شما رو بخشیدم و آقا هم دیگه اصرار نمی‌کنن که حتما دستشو ببوسن مه او اذیت نشه و بعد از فرداش به مدت 1 سال تمام غیر از ایام روزه حرام روزه می‌گیرن.

دیگه متن خودش کاملا گویاست و من واقعا موندم چی بگم.

جریمه به این سنگینی/ اونم تو سن پیری سر کلاس درس و اونم برا شاگردی که اصلا انگار تو کلاس نیست)/التماس برا حلالیت گرفتن و بخشیده شدن و تا دم در خونه طرف رفتن از سمت کسی که آدم مشهوری هم بوده/عمل به جریمه این‌چنینی تو اون سن و...

خدایا اون وقت ما تو اون دنیا ...

خدایا قسمت می دم به خودت و بزرگیت که ما رو ببخش و این همه عصبانی شدن هامون برا بچه و همسر و مادر و فامیل و دوست و آشنا و ... رو حلال کن.

دیشب و امروز بیشتر از هر چیزی تو فکر امام زمان و غربت و تنهاییش بودم. بمیرم برا مولای عزیزم که این همه سال از شروع غیبتش گذشته و هنوز به اندازه 313 تا یار اساسی براش جور نشده تا بتونه قیام کنه و هر صبح و هر شب باید برا جد غریبش گریه کنه و دائم طلب فرج کنه تا انتقام خون خدا رو از دشمنای ناجوانمرد و ناجنسش بگیره.

خدایا نمی دونم مایی که فقط این روضه های واقعه کربلا و ایام  اسارت بانوی صبر و استقامت و شجاعت و اهل حرم امام حسین(علیه السلام) و ماجرای اربعین رو می شنویم و نمی تونیم تحمل کنیم و های های می زنیم زیر گریه/اون وقت به امام زمانمون که خودش همه این حوادث و وقایع رو به صورت مجسم می بینه چی می گذره و چه جوری قلب حضرت تحمل می کنه این همه مصیبت رو و بدتر از اون این که حضرت برای خونخواهی جدش باید منتظر بمونه تا بلکه از بین این همه آدمی که به دنیا میان و زندگی می کنن و می میرن/ 313 تا یار پیدا کنه تا مرهمی برای این داغ بزرگ باشه.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دل نوشت1: خدا جونم به مولامون صبر و تحمل فراووون بده و به ما این قدرت رو بده تا تحول اساسی تو خودمون ایجاد کنیم /از اون نوعی که ما رو تبدیل کنه به یار به معنای واقعی کلمه برای حضرتش. خدا جونم تو این وقت مقدس با تمام وجودم ازت می خوام که منو آدم کن و کمکم کن و دستمو بگیر تا قدم هام رو همه در راه تو بردارم و همیشه به هدف تو از آفرنشم و فلسفه وجودی خودم فکر کنم و اینقدر غرق کارا و چیزای بیخود و بیهوده نشم

دل نوشت2: گریه...