تو این اوضاع و احوال بحران اقتصادی دنیا و گرونی که واقعا مردم دارن با تمام وجود لمسش می کنن، گرچه بازار گله و اعتراض داغه، ولی بزرگی تعبیر قشنگی به کار برد، که حیفم اومد ازش استفاده نکنم.

یه وقتی تو این کشور جنگ بود و مردم هم به شکل فیزیکی می جنگیدن و هم با شرایط خیلی خیلی سخت زندگی می کردن و البته همه اعتماد به نظام داشتن و به خاطر خدا همه سختی ها رو باشیرینی تمام پشت سر می ذاشتن. ولی الان تو شرایطی زندگی می کنیم که تا بنزین 100 تومن گرون میشه، یا نون و یا هر چیز دیگه ای با هر افزایش قیمتی مواجه می‌شه، می‌بینیم که داد مردم می‌ره هوا و همه جا و بین همه کس صحبت از گرونی و تحریمه و گاهی میشنویم که بابا ول کنید هسته ای رو یا مخالفت با آمریکا رو. استخونامون شکست و له شد و...

ولی واقعا مشکل مردم و جامعه ما این حرفا نیست. مردم ما خیلی رفاه زده شدن. یه وقتی شما تشنه ای و آب نیست که بخوری و می گی خیلی تشنگی کشیدم و اذیت شدم؛ ولی یه وقتی آب که فط و فراوونه، انواع و اقسام نوشیدنی های گوارا و با طعم های مختلف همیشه در دسترست بوده و هر لحظه که اراده کردی، حتی با وجود عدم تشنگی، خواستی و تونستی از اون ها استفاده کنی، حالا هم نه که نتونی ازشون استفاده کنی، نه؛ باز هم ازشون استفاده می کنی، ولی یه خورده سختته خریدشون، چرا که کمی گرون شدن.

شاهدشم اینه که وقتی مردم از گرونی حرف میزنن، می‌گن رفته بودم فلان برنج دانه بلند رو گرفتم ولی نمی‌دونی چقدر گرون شده بود نسبت به مثلا هفته قبل. یا همین تبلیغات انواع وسایل دکوری و تزیینی چه تو تلویزیون، چه سطح شهرو یا مصرف خیلی بالاتر از قبل مرغ تو همین دوره گرونی مرغ اخیر(به گفته آمار) و یا همین شلوغی بازار(اینو همه شاهدیم که بازار اصلا خلوت تر از قبل نشده و همچنان همیشه شلوغه) یعنی گرچه مردم تو حرف دائم از گرونی و خورد شدن زیر سنگینیش می نالن، ولی همچنان زندگی با همون روال قبلی در جریانه.

متاسفانه این حقیقتیه که باید حواسمون بهش باشه و من گمان می‌کنم که این نالیدن‌های ما ناشی از عدم قناعت و کم صبری ماست و گرچه من هم مثل بقیه اعضای جامعه دارم با تمام وجود گرونی رو لمس می‌کنم، ولی ایمان دارم که ما مردم ایران اگر بخوایم واقعا می تونیم تو شرایط خیلی خیلی سخت‌تر از حال هم زندگی خوب و بانشاطی داشته باشیم و امید دارم که ما مردم، یه کم بیشتر حواسمونو جمع کنیم. ایشاللا!

____________

پی نوشت:این لینک هم ناجور موید این پسته:http://rajanews.com/detail.asp?id=141316

به طور ویژه مایه نوشتن این مطلب دیدن رفتارهای زیر بود که همین روزهای اخیر شاهدشون بودم:

1. چند روز پیش تو یه جمعی، خانمی کاملا مذهبی(از خانواده خیلی مذهبی) رو دیدم که در برابر خواسته ای کاملا به جا و خیلی بی دردسر از دختر حدودا 11 سالش، به علت کم حوصلگی خودش،یه چشم غره خیلی وحشتناک برای دخترش رفت و بعد هم با دستانی به شکل یک کتک ناجور چنان دخترش رو تهدید کرد و گفت که ظاهرا کتک می خوای؛ که دیگه دختر بیچاره از ترس، صداشو هم در نیاورد.

2. خانم دکتری که برای پسر حدودا 5 ساله اش،در عرض کمتر از 2 ساعتی که من پیششون بودم، به تعداد خیلی زیادی داد کشید و عصبانی شد و حتی چند بار هم به شدت اونو کتک بارون کرد!

3. تو حرم تو صف نماز جماعت، یه دختر بچه حدود 9 ساله پیشم نشسته بود و ظاهرا چادر بغل دستیش کمی زیرش مونده بود؛ تا نماز تموم شد، اون خانمه چنان برای این دختر بچه عصبانی شد که نگو و نپرس!

4. تو کلاس قرآن پسرم، یکی از مادرا همیشه می گفت که فقط با کتک و دعوا با دخترم درسشو تمرین می کنم و بقیه مادرا هم می گفتن که خب معلومه که دعوا و کتک یکی از مهم ترین و موثرترین روش‌های آموزش و تمرین و تربیته.

5. دوستان و همکلاسی های دانشگاهیم وقتی رفتار منو پسرم رو می دیدن، همیشه می گفتن زیادی حوصله به خرج می دی و واقعا تعجب می کردن از این‌که من تا حالا پسرم رو نزدم. حتی یک بار مادری وقتی شنید که والدین حق کتک زدن رو ندارن و این کار گناهه و فردا روز باید براش جوابگو باشیم، خیلی تعجب کرد!

گرچه من خودم رو در این مورد بریء از اشتباه نمی دونم؛ ولی در مورد رفتارهام فکر می کنم و تمرکز می کنم و تصمیم گرفتم رفتار درست و نادرست در قبالا مسائل مختلف رو یادداشت کنم و با خودم عهد کردم هر از گاهی به یادداشت‌هام سر بزنم و عبرت بگیرم.

متاسفانه تنبیه و کم حوصلگی و عصبانی شدن والدین گویا هنوز هم بین خیلی از قشرها، جایگاه ویژه داره و افرادی که از این شیوه استفاده می کنن، هیچ ابایی از کارشون ندارن و با وجود اذعان به نادرستی این شیوه، ولی مکر دست به این کار می زنن.. ولی واقعا جای تاسف داره و من امیدورام کمی پدر و مادرا حوصلشونو زیاد کنن و این قدر از این ابزار استفاده نکنن.

_________________

پ ن:دلم خیلی برای بچه های تنبیه بدنی می سوزه

بعد نوشت: این روزا از نظر روحی خیلی بیش از حد داغونم و در نتیجه صبر و حوصلم خیلی کم شده. خدایا خواهش می کنم تو این اوضاع و احوال روحی کمکم کن که بی صبری و بی حوصلگیمو بروز ندم؛ به خصوص برا پسرای گلم