مسلمین «ید واحده» باید باشند.اینقدر در مجلس با هم اختلاف نداشته باشند، جهات شرعی را حفظ بکنند، جهات اخلاقی را حفظ بکنند. هی این به او بدگویی کند، او به این بدگویی کند، این اسباب ناراحتی مسلمانهاست. آقایان می‌گویند، مسلمانها می‌گویند، خوب ما خون بچه‌هایمان [را] داده‌ایم، یک قبرستان اینجا پر است از جوانهای ما، قبرستانهای شهرستان پر از جوانهای ماست که در راه این مملکت و در راه این اسلام اینها کشته شده‌اند. حالا که اینها کشته شده‌اند، آقایان آمده‌اند از خارج و از داخل، با هم نشسته‌اند دعوا می‌کنند. سر چه میراثی دعوا می‌کنید؟ میراث پدر کدامتان است؟ یک قدری آرام باشید. یک قدری توجه کنید به مسائل. هر وقت هر کدام صحبت [می‌] کنید به ضد دیگری نباشد که این خلاف آداب اسلام است، خلاف آداب مسلمین است، خلاف انسانیت است، خلاف مشی انبیا و مشی اولیاست. نکنید این کار را. یک قدری آرام باشید. یک قدری هوای نفس را کنار بگذارید، اشتهار را کنار بگذارید.تمام گرفتاریهای ما سر این هوای نفسی است که ما داریم. اعدا عدوّ  انسان این نفْس انسان است که در بین جنبیه است. این اعدا عدوّ انسان است. یک قدری جلویش را بگیرید، یک قدر مهار کنید.(1)

اگرمکتب اسلام را حفظ بکنید مطمئن باشید که هیچ قدرتی به آنها آسیب نمی‌رساند. یکی از تعلیمات مکتب ما این است که با هم متفق باشیم. هرکسی برضد یکی دیگر بگوید ازمکتب خارج شده است و     اصلا به درد ایران دیگر نمی‌خورد. دولت بخواهد مجلس را تضعیف کند مجلس بخواهد دولت را تضعیف بکند تمامی اینها برخلاف مکتب اسلام و مخالفت بامکتب اسلام است. بایداین آقایان همانطورکه مدعی هستند اسلامی هستیم باید در عمل،قول،خطابه،حرف،نوشته وروزنامه‌هایشان نشان بدهندکه ما مسلمانیم.این چه مسلمانی است که هر روزنامه که برای یک طایفه است به دیگری فحاشی میکند؟ ما چه جوابی به مردم باید بدهیم؟ که مردم باید بگویند چه خبر است که مجلس با رئیس جمهور و رئیس جمهور با مجلس اینگونه می‌کند؟ چرا صدای مردم را درمی‌آورید؟ من از لسان اسلام نصیحتشان می‌کنم که باهم اختلاف نکنید. چه میراثی هست که می‌خواهید قسمت کنید و سرش اختلاف می کنید؟ این همه مردم جوان‌هایشان را دادند و میراث برای شما گذاشتند که شما اینطور توی سرهم بزنید و فساد ایجاد کنید؟ میراث پدرکدامتان است که اینگونه می‌کنید؟ یک قدری باهم رفیق و برادر و دوست باشید. 

____________

1. صحیفه امام خمینی. ج 13. ص 80

2. سخنرانی امام در 15/5/59

اگر شما درِ داد و ستد را با ما ببندید و بنجل‌های خودتان را به طرف مملکت ما سرازیر نکنید، به نفع ماست. برای این‌که روحیه کار، نشاط، تلاش و تولید پیدا خواهیم کرد.

_________________

از فرمایشات حضرت ماه

امروز جشن تولد یکی از عزیزترین‌ها بود. آره، درسته؛ انقلاب. انقلاب جمهوری اسلامی ایران. خیلی خوش گذشت. هم دیشب ساعت 21 که همه مردم، همه با هم شروع این تولد رو جشن گرفتیم و چقدر با شکوه همه زبان به الله اکبر باز کردیم و هلهله کردیم برای تولد عزیزمون و هم امروز که دیگه سنگ تموم بود. با شکوه هر چه بیشتر، همه، کوچیک و بزرگ ( حتی پسر ریزه میزه من!) و زن و مرد اومده بودن و تو این جشن حاضر شده بودن.

هر کاری می‌کنم، نمی‌تونم قشنگی و عظمت این جشن رو تو قالب کلمات بیارم. به من که خیلی خوش گذشت و هر ثانیه این جشن رو تو پوست خودم نمی‌گنجیدم.

آخر جشن هم رفتیم حرم خانم معصومه(سلام الله علیها) تا بگیم که ما بعد 34 سال، هنوز پشت بهترین رهبر دنیا هستیم و انقلاب اسلامیمون از جونمون هم باارزش‌تره، چه برسه این نون و خوردنی‌ها که فقط خوراک شکمن و کم و زیادش اثری رو عقاید محکم ما نمی‌ذارن و دشمن هر چی هم تحریم کنه، حریف ماها نمی‌شه. ما مردم ایران، کسایی نیستیم که انقلابی رو که بیش‌تر از سیصدهزار شهید پاش خون ریختن به خاطر یه نون و آب کم ارزش، تنها بذاریم و رهبر واقعا عزیزتر از جان خودمون و بچه ها و مامان باباهامونو، تنها بذاریم.

همیشه تو ایام فرجه امتحانات، کلی کارهای عقب مونده یادم میاد و تو همون حین درس خوندن، کلی برا ایام بعد از امتحاناتم برنامه‌ریزی می‌کنم، که اگه امتحانام تموم شد چنین و چنان می ‌کنم و دیگه از وقتم بهترین استفاده رو می‌کنم و نمی ذارم مفت مفت از دستم بره و... . ولی نمی دونم چرا تا امتحانا تموم می‌شن، دوباره این تب تنبلی میاد سراغم و من می‌مونم و این همه دورریز گنج گران‌بهای زمان

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بعد چن‌تا پست قبلی یه حرفایی هم با خدا زدم که گفتم این‌جا بنویسم:

خدایا کاری کن که از پذیرش نقش و مسئولیت جدید هیچ واهمه‌ای نداشته باشم و همچنین کمکم کن تا همه استعدادهایی که تو بهم بخشیدی رو شکوفا کنم و ازشون قشنگ‌ترین استفاده‌ها رو بکنم. 

 خدایا طوری کن که باورم بشه فرصتم برا آزمون مهم زندگی و بندگی خیلی خیلی کمه و من واقعا شب امتحانیم و باید از حتی ثانیه‌های زندگی‌ای که تو بهم هدیه دادی، استفاده کنم؛ تا تو آزمون مهمی که تو داری ازم می‌گیری، الف بشم    .

خدایا ارزش وقت و زمان رو به من بباورون! 

خدابا مدیریت زمان و برنامه‌ریزی دقیق و عمل کردن بهش رو به من یاد بده.

یه مسئله دیگه هم اینه که ما همیشه حسرت ایام گذشته و وقت‌هایی رو که مفت از دست دادیم، رو می‌خوریم. مثلا من همیشه پیش خودم فکر می‌کنم، اگه الان برگردم دوران دبیرستان، یا روز اول دانشگاه، یا اوائل ازدواج، یا دوران فعالیت‌های دانشجویی، خوابگاه، مادری و... چه کارها که نمی‌کنم و متاسفانه این افسوس، به جای این‌که حداقل منجر بشه از حال خودم خوب استفاده کنم، فقط در حد همون افسوس، می‌مونه.

و مسئله دیگه، اینه که توانایی‌های ما آدما همیشه در مواجهه با مسئولیت‌ها و مشکلات و پذیرش نقش‌های بیشتر، شکوفا تر می‌شن و همین مسئله هست که باعث می‌شه ما برای گذشتمون افسوس بخوریم. چون وقتی تو موقعیتی قرار می گیریم با کلی بار مسئولیت بالاتر و تازه می‌فهمیم که چقدر توانایی داریم و جربزه، اون موقع است که می‌گیم پس چرا از زمان‌های قبلیمون خوب استفاده نکردیم. مثلا وقتی من هم دانشجو شدم  و همزمان هم دانشجو بودم و هم همسر و هم دختر بابا مامان، تازه فهمیدم که چه جوری می‌شه، این مسئولیت‌ها رو با هم جمع کرد و از عهده این وظایف براومد. و یا وقتی نقش مادری یک نوزاد به قبلی‌ها اضافه شد؛ یا مادری یک کودک خردسال و بعد اضافه شدن نوزاد جدید و طی این ایام، وظایف دیگه‌ای از قبیل عروس خانواده‌ای بودن، خواهر شوهر بودن و زنداداش بودن، انجام کار فرهنگی و مربی بودن و گاهی مشاور بودن، سنگ صبور بودن و  مسئول جایی و کاری بودن و ....همه این وظایف و مسئولیت‌ها، نقش مدیریت زمان رو پررنگ می‌کرد و در نتیجه باعث می‌شه به این فکر بیفتم که مثلا وقتی من با دو تا بچه و کلی وظیف دیگه می‌تونم ایام فرجه امتحاناتم رو طوری مدیریت کنم که به کلی کار برسم، پس چرا از ایام دیگه زندگی استفاده غیر مفید می‌کنم و فقط به تماشای گذر ثانیه‌های باارزش عمرم نشستم(افسوس:() و اصلا به خاطر همینه که خیلی‌ها به راحتی تن به پدیرش مسئولیت جدید و نقش جدید نمی‌دن، چرا که فکر می‌کنن با محول شدن یک نقش جدید بهشون، دیگه نمی‌تونن با آرامش به کارهاشون برسن و همه چی به‌هم می‌ریزه.(مثلا خیلی از دختر و پسرا به همین دلیل به سختی تن به ازدواج می‌دن و یا خیلی از زوج‌های جواون، به سختی زیر بار پدر و مادر شدن میرن و یا شاغل شدن و یا در حال شدیدش حتی ادامه تحصیل و ...) ولی من خودم معتقدم که اگه کسی با برنامه‌ریزی تن به هر نقش جدیدی که بده، کلی مدیریت زمان یاد می‌گیره و کلی به گنج بودن زمان معتقدتر و البته ملازم‌تر می‌شه. بزرگی می‌گفت گاهی اون موقع‌ها که بچه نداشتم و یا یه دونه بچه داشتم ـ گرچه همون موقع هم به آدم برنامه ریز و دقیقی شهره بودم ـ رو با زمان حال خودم که چن تا بچه دارم مقایسه می‌کنم و واقعا می‌بینم که الان خیلی بهتر از لحظه لحظه‌های عمرم استفاده می‌کنم و البته خیلی هم موفق ترم و آثار و فعالیت‌های بیشتری دارم و این در حالیه که خیلی ها به بهانه موفقیت‌های بیشتر و طی کردن پله‌های ترقی، از خیلی از نقش‌ها و وظایف جدید چشم می‌پوشن.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت: خدایا به من جرات رویارویی و پذیرش نقش‌های جدید رو بده و کمکم کن که هر چه بهتر و بیشتر مسلط شدن بر زمان رو یاد بگیرم و اوقات محدود عمرم رو بهتر بگذرونم.

همیشه با رسیدن به ایام فرجه امتحانات،کلی حسرت وقتایی رو که به یللی و تللی گذروندیم؛ می‌خوریم؛ که ای بابا کاش من یه بار دیگه برمی‌گشتم به اول ترم و اون‌وقت نشون می‌دادم که چقدر به این زمان بها می‌دادم. و همیشه اون لحظات آخر آرزو می کنیم که کاش زمان به حد 2 ساعت و یا حتی فقط نیم ساعت اضافه می‌شد و نتیجش یه نمره عالی‌ می‌شد. ولی افسوس که زمان یاری نمی‌کنه و فقط به خاطر عدم فرصت برا یه مرور حتی نیم ساعته، گاهی نتیجه خیلی بدی می‌گیریم.

من عقیده و باورم اینه که آدمایی مثل من از اول ترم به شکل جدی باور نمی کنیم تو چه موقعیتی هستیم و به خاطر همین کرور کرور زمان رو از دست می‌دیم؛ بدون هیچ استفاده‌ای. ولی وقتی می‌رسیم به فرجه امتحانات، تازه انگار باورمون می‌شه که ای دل غافل، اصلا ما چه نقشی داریم و چه کاری باید بکنیم و چرا همه چی رو شوخی گرفتیم؛ و چون دیر به این نتیجه می‌رسیم باید تلاش مضاعف طی مدت فشرده‌ای بکنیم تا به نتیجه مطلوب برسیم. گرچه این تلاش مضاعف خیلی وقتا نتیجه خوبی می‌ده ـ البته به مدد لطف خدا و توسل و فاصله بین امتحانات ـ ولی نمی‌دونم چرا بازم حواس ما جمع نمی‌شه و با وجود فشاری که طی فرجه‌ها متحمل می‌شیم، بازم، ترم‌های بعد همین اشتباه رو تکرار می‌کنیم.